Alles wat er mis is met ons ondermaanse bestaan, perst zich met oud en nieuw in verhevigde vorm naar buiten. Levensgevaarlijk knalwerk in de vrije verkoop doen en vervolgens jeremiëren dat van alles en nog wat de lucht in wordt geblazen. Gedogen dat de goegemeente elkander gericht met vuurpijlen bestookt en (uiteraard vergeefs) smeken om het toch een beetje leuk te houden. Campagnes tegen agressie jegens hulpverleners uitbesteden aan overbetaalde communicatieprofessionals. En dan toch weer moeten constateren dat het niet best gesteld is met de mores van zestien miljoen autonome geesten met beperkte geestelijke vermogens op een piepklein en naargeestig stukje polderland, dat bij nader inzien wellicht toch beter aan het wassende water opgeofferd had kunnen worden. We vegen de rokende puinhoop vervolgens maar snel onder de mat en toeteren dat we er dit jaar met frisse moed tegen aangaan en ons gaan bezinnen op wat we echt willen in het leven. In concreto: met een schone lei beginnen, minder digitaal en meer echt communiceren, meer sporten, minder eten, meer aandacht hebben voor de ‘kleine dingen des levens’ (cheap tickets, vrees ik). Of erger nog: leven in het moment zelf. Ik heb het vanochtend welgeteld één uur geprobeerd om me te onttrekken aan de waan van de dag. Om vervolgens te merken dat mijn biomedisch blok, dat mij vanaf volgende week maandag vier weken voltijds van de straat zal houden, nog niet op Black Board staat. Om mails te beantwoorden van studenten die pas later kunnen aansluiten in deze cursus omdat ze er even tussen uit moesten, maar ‘best wel een vervangende opdracht willen doen, hoor’. En natuurlijk nog even die onderwijsportfolio vullen met zelfreflectie en commentaar van collega’s op mijn onderwijs (hoezo cliëntelisme?). De wensballon die ik ter gelegenheid van de jaarwisseling opstak bij de saunaboot in Mill te midden van andere kinderloze stellen (waarom krijg je hier eigenlijk geen overheidssubsidie voor en wel als je voor nog meer drukte zorgt?) het nachtelijke zwerk in stuurde, deed het overigens prima. Na enig gepruts met een aansteker ontweek het grote, maagdelijk witte ding sierlijk een paar gemeen uitstekende populierentakken van het ruime zwarte Brabantse zwerk, tussen het geknal en het gesis en de kortstondige schelle kleurenexplosies van de goegemeente door. Wat ik erop heb geschreven vertel ik niet. ‘Vrede op aarde’ was het in elk geval niet. Want massale bevrijdingsvieringen gaan verdacht vaak gepaard met wapengekletter en brandschatten. En nu, op 2 januari citeer ik graag Marcus Aurelius (121-180 N.C.), de Stoïcijn en de keizer-filosoof: ‘In een mensenleven is de tijd slechts een moment, het bestaan een continue stroming, het verstand een zwak nachtpitje, het lichaam een prooi voor de wormen, de ziel een onrustige maalstoom, het lot duister en de reputatie twijfelachtig.’ We moeten onze hoogmoed laten varen, zo min mogelijk schade berokkenen ons zoveel mogelijk terugtrekken. Van doen naar laten. Misschien dat het dan nog wat wordt met 2012.