Oud-rector Han van Krieken: ‘De opmerkingen die ik maakte waren niet dubbelzinnig bedoeld’
-
Han van Krieken. Foto: Bert Beelen
Dat de klacht wegens seksuele intimidatie tegen Han van Krieken ooit naar buiten zou komen, daar hield de oud-rector zelf altijd al rekening mee. Nu het eeuwfeest voorbij is, wil hij praten over wat er is gebeurd. ‘Als rector had ik deze opmerkingen niet moeten maken’, zegt hij. ‘Maar ze waren niet seksueel intimiderend bedoeld.’
De mist hangt nog boven de Lentse Plas als Han van Krieken het stilzwijgen doorbreekt. Hier, in zijn eigen woonkamer met uitzicht over het water, wil hij uitleg geven. Uitleg over wat er bijna zeven jaar geleden gebeurde toen hij twee opmerkingen maakte tegen een vrouwelijke medewerker, die zouden uitmonden in een klachtenprocedure rondom seksuele intimidatie. Maar ook over zijn afweging om, ondanks de gegrondverklaring van die klacht, rector magnificus te blijven. Ten slotte wil Van Krieken vertellen over wat er de laatste weken is gebeurd, nadat De Gelderlander de klacht openbaarde, drie weken voordat hij het rectoraat zou overdragen aan zijn opvolgster.
‘Dat er sprake was van seksuele intimidatie – dat bestrijd ik niet’
Op de kast staan tientallen kaartjes van collega’s die hem steun betuigen. Han van Krieken stond er goed op als rector. Hij liet graag zijn gezicht zien in het Radboudumc, waar hij jarenlang als patholoog werkte, maar ging net zo lief op bezoek bij de geesteswetenschappers in het Erasmusgebouw of bij de bèta’s in het Huygens. Verbindend, noemen veel mensen op de campus hem. Iemand die altijd openstond voor het gesprek.
Des te groter was de schok op de Radboud Universiteit toen bleek dat hún rector zich schuldig had gemaakt aan seksueel grensoverschrijdend gedrag.
‘Dat er sprake was van seksuele intimidatie – dat bestrijd ik niet’, zegt Van Krieken. ‘Daar heeft een commissie zich over gebogen en dat is vastgesteld. Ik heb dat oordeel geaccepteerd.’ Wat de precieze woorden zijn geweest die aanleiding waren voor de klacht, wil hij niet zeggen. ‘De meldster zei in de Gelderlander dat ze dat niet naar buiten wil hebben, omdat ze zich dan wellicht moet verdedigen. Ik heb geen zin om het haar zwaarder of moeilijker te maken.’ De precieze woorden heeft Van Krieken overigens wel met tientallen collega’s gedeeld, in vertrouwen.
TINKEBELL
Tegen Vox wil hij het houden bij het ‘schetsen van de context’ van wat er is voorgevallen. Het speelde zich af op een januaridag in 2017, begint hij. Van Krieken was toen een half jaar rector. ‘Ik bezocht een wintermarkt in het Berchmanianum. Er stonden allemaal kraampjes opgesteld en zij stond daar met een aantal kunstvoorwerpen. Ik liep die kraampjes langs en maakte een praatje. Ik zag een kunstwerk dat mij deed denken aan een werk van TINKEBELL, die van haar poes een tas had gemaakt. Daar heb ik een vraag over gesteld.’
Ook stond er een gipsen torso. Opnieuw had Van Krieken een associatie; nu met een gipskorset dat patiënten dragen om te herstellen van een gebroken rugwervel. ‘Ik vroeg aan haar waar de vorm van die torso – een vrouwenlichaam – vandaan kwam.’ Had zij misschien zelf model gestaan?
In beide gevallen interpreteerde de vrouwelijke collega Van Kriekens woorden heel anders dan hij ze bedoeld had. ‘Nee, mijn woorden waren niet dubbelzinnig bedoeld. Ik stelde die vragen puur uit belangstelling. Ik was bijvoorbeeld benieuwd wat voor bont ze had gebruikt.’ Nietsvermoedend vervolgde de rector daarna zijn ronde over de markt. Het hele gesprek had hooguit een paar minuten geduurd.
De vrouwelijke medewerker besloot het er niet bij te laten zitten en vertelde haar collega’s over wat er was voorgevallen. Haar leidinggevende adviseerde om met Van Krieken in gesprek te gaan. ‘Drie weken na de kerstmarkt zat ik met haar om de tafel, één op één’, vertelt Van Krieken. ‘Ik merkte toen dat ze het werk van TINKEBELL niet kende. Dat kan, natuurlijk. Ik bood haar direct mijn excuses aan, heb haar uitgelegd wat mijn intentie was met de opmerkingen en dat die niet seksueel intimiderend waren bedoeld. Het was een goed gesprek. Ik vond het goed dat ze het aankaartte.’ Na dat gesprek gaf de vrouw bij haar leidinggevende aan dat het voor haar klaar was – zand erover.
‘Als ik iets heb geleerd’, zegt Van Krieken nu, ‘is het wel dat als iemand zegt dat het klaar is, het niet altijd klaar is. Dat reken ik mezelf aan: dat ik niet nog eens geïnformeerd heb hoe het met haar ging.’
Waarschuwing
Anderhalf jaar later kreeg Van Krieken een telefoontje van Loek Hermans van het Stichtingsbestuur, toezichthouder van de universiteit en werkgever van de leden van het college van bestuur. De rector werd medegedeeld dat er een officiële klacht wegens seksuele intimidatie tegen hem was ingediend en dat een externe commissie aan het werk ging om te onderzoeken wat er precies was gebeurd.
‘Dat bericht kwam voor mij als een complete verrassing’, zegt Van Krieken. De eerste reflex van de rector was toen om weer met de vrouw in gesprek te gaan – die wens legde hij ook neer bij de commissie. ‘Maar dat wilde zij helaas niet.’
‘Met de maatregel kon ik leven, al is een waarschuwing natuurlijk heel serieus’
Daarna begon het lange wachten op de uitkomst. ‘Dat was heel naar. Je weet niet welke kant het opgaat.’ Op 30 november liet de commissie weten dat de opmerkingen die de rector had gemaakt ‘als seksueel intimiderend konden worden ervaren’. Daarnaast deed de commissie vier aanbevelingen, waaronder het bieden van een veilige werkomgeving voor de meldster.
Het Stichtingsbestuur nam de aanbevelingen over en verklaarde de klacht als gegrond. Als disciplinaire maatregel kreeg Van Krieken een waarschuwing, die aan zijn personeelsdossier werd toegevoegd. ‘Liever had ik natuurlijk een andere uitkomst gezien, maar ik heb het geaccepteerd’, zegt Van Krieken. ‘Met de maatregel kon ik leven, al is een waarschuwing natuurlijk heel serieus.’
Over die maatregel wil Van Krieken nog wel iets zeggen, omdat daar volgens hem een hoop misverstanden over bestaan. Met name over het verschil tussen een waarschuwing en een berisping. ‘Een berisping krijg je als je een fout hebt gemaakt die verwijtbaar is. Bij een waarschuwing gaat het om niet-verwijtbaar gedrag. Ik heb een niet-verwijtbare fout gemaakt, die ik heb toegegeven en waarna ik spijt heb betuigd. Het was een fout zoals iedereen weleens een fout kan maken. Het gaat erom dat je daarvan leert.’
Het Stichtingsbestuur besloot bovendien tot een niet-publieke waarschuwing. Bij het openbaren van de klacht was er waarschijnlijk een mediastorm opgestoken, die de toekomst van Van Krieken als rector in gevaar zou brengen. Dan zou hij buitenproportioneel worden gestraft, vond het Stichtingsbestuur. ‘Men vond het passend dat ik rector bleef, ik werd gesteund.’
Dat sommigen nu praten over een doofpot, daar windt Van Krieken zich zichtbaar over op. ‘Het wás geen doofpot, het was simpelweg de passende maatregel. Die nuance mis ik compleet in de berichtgeving over deze zaak.’
Geen bevredigende uitkomst
Kan een rector met een aantekening wegens seksuele intimidatie nog aanblijven? Die vraag heeft Van Krieken zichzelf in 2018 ook gesteld, zegt hij. ‘Natuurlijk heb ik daaraan getwijfeld. Ik heb daar ook over gesproken met mijn gezin en met collega’s. Ik vond zelf dat het kon, maar wilde niet alleen op mijn eigen kompas varen. Ik heb andere collega-rectoren ernaar gevraagd.’ Die vonden het ook kunnen dat hij aanbleef, stelt Van Krieken.
Aan zijn toenmalige collega’s in het college van bestuur, voorzitter Daniël Wigboldus en vicevoorzitter Wilma de Koning, had Van Krieken wel wat uit te leggen. ‘Wilma en Daniël schrokken natuurlijk. Hoe ga je hier als college van bestuur mee om?’ Formeel hadden zij er niks mee te maken – de klachtafhandeling was iets tussen Van Krieken en zijn werkgever: het Stichtingsbestuur. ‘Maar natuurlijk hebben we er indringend over gesproken. En we kwamen tot de conclusie: we willen samen verder.’
Dat was geen besluit zonder risico. Het was bij Van Krieken en zijn collega’s bekend dat de vrouwelijke medewerker, na de gegrondverklaring van haar klacht, moeite had met het niet publiek maken van de maatregel. Uiteindelijk trad zij, na het tekenen van een vaststellingsovereenkomst, op 1 november 2019 uit dienst. In de Gelderlander zei ze vorige maand dat ze haar baan liever had gehouden. ‘Maar dat was geen optie, het was geen veilige werkplek meer’, aldus de vrouw in de krant.
Zo leidde de hele procedure voor zowel Van Krieken als de vrouwelijke medewerker niet tot een bevredigende uitkomst. Dat is illustratief, zegt Van Krieken, voor klachtenprocedures. ‘Uiteindelijk zie je vaak dat ten minste een van beide partijen niet blij is met het resultaat. Vaak zelfs beide partijen. Mediation was waarschijnlijk een betere oplossing geweest.’
‘Een andere baan aannemen was de easy way out. Dan was het risico weg’
Dat de meldster ooit nog naar buiten zou treden met haar verhaal, was dus reëel. Ervoer Van Krieken dat als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd? Meteen: ‘Jazeker. Ik heb daar bij mijn herbenoeming in 2020 ook nog eens heel indringend over gesproken met mijn collega’s in het college van bestuur en het Stichtingsbestuur.’ Van Krieken legde tijdens die gesprekken bewust een aanbieding voor een andere mooie baan op tafel, die hij had gekregen. ‘Dat was de easy way out. Dan was het risico weg.’ Hij valt even stil. ‘Maar we hadden als college van bestuur dingen in gang gezet, ik vond rector zijn een mooie job.’
Hoewel hij de dreiging dus altijd wel voelde, is Van Krieken altijd ‘met heel veel plezier’ rector geweest. ‘Bovendien loop je als bestuurder altijd een bepaald risico. Er kan altijd iets gebeuren waardoor je niet verder kan. Dat realiseert iedere bestuurder zich.’
Polarisering
“Radboud hield seksuele intimidatie door rector stil.” Dat zijn de eerste woorden die abonnees van de Gelderlander op 23 september van dit jaar lezen als ze hun krant van de deurmat vissen. Het zwaard is dan toch gevallen.
Hoewel: Van Krieken zet zich schrap voor wat er komen gaat, maar is op dat moment nog niet van plan om vroegtijdig af te treden als rector. Hij is geschokt en moet bekomen van de schrik, maar wil door tot het honderdjarig bestaan van de universiteit op 17 oktober, zoals gepland. De Raad van Toezicht (die in 2021 het Stichtingsbestuur opvolgde als toeziend orgaan van de universiteit) steunt Van Krieken in dat voornemen.
Maar dan begint er, in Van Kriekens ogen, een enorm polariserende discussie rondom de openbaring van zijn klacht. ‘Ik vond dat die discussie uit de hand liep’, zegt hij. ‘Toen heb ik gezegd: dit moeten we niet willen, drie weken voor het eeuwfeest.’ Dat was de reden om eerder te stoppen, benadrukt hij, niet het feit dat de klacht over hem was geopenbaard.
Oud-decanen Lutgarde Buydens en Margot van Mulken springen daarna nog voor hun rector in de bres en maken zich op de site van Vox boos dat bestuurders ‘vogelvrij’ zijn. Ze nemen het De Gelderlander kwalijk dat de krant het nieuws over de klacht naar buiten heeft gebracht. Hun opiniestuk schiet andere universiteitsmedewerkers weer in het verkeerde keelgat – een week later schrijven tientallen medewerkers zelfs dat er een intimiderende werking zou uitgaan van het betoog van de oud-decanen.
‘Op een gegeven moment dacht ik: hier is een soort karaktermoord aan de gang’
De afgelopen weken hebben Van Krieken enorm geraakt, vertelt hij. ‘Ik heb het ook wel omschreven als een hel. Ik sliep er slecht van.’ Op de rol van de Raad van Toezicht, die de vrouw groen licht gaf om naar buiten te treden met haar verhaal, wil hij niet te veel ingaan. ‘Ik weet niet hoe de gesprekken tussen meldster en Raad van Toezicht zijn gegaan.’
Wie hij wel wat kwalijk neemt, is De Gelderlander. ‘De manier waarop het steeds in de krant werd neergezet was zó op de persoon. Op een gegeven moment dacht ik: hier is een soort karaktermoord aan de gang. Het enige beeld dat overeind bleef was dat van de rector die zich schuldig had gemaakt aan seksueel grensoverschrijdend gedrag. Daar kon ik mij niet tegen verweren.’
Trots
Een van die consequenties is dat Van Krieken zijn emeritaat heel anders ingaat dan hij zich had voorgesteld. Hij zou interim-voorzitter worden bij de landelijke universiteitenvereniging UNL, als opvolger van Pieter Duisenberg. ‘Dat is een nog veel publiekere functie dan rector zijn van een universiteit. Dan krijg je opnieuw al die vragen.’ Het nieuws rondom Van Krieken stond niet hoog op de agenda van de landelijke media, maar daar zou verandering in kunnen komen als hij die baan zou aannemen, redeneerde hij.
Misschien dat hij alsnog wel iets kan betekenen voor UNL, in een minder prominente rol, denkt hij hardop. Ook zou hij graag nog andere functies oppakken, als het stof rondom zijn persoon is neergedaald. ‘Bijvoorbeeld door in toezichtsorganen te gaan zitten van culturele instellingen in de stad. Misschien ben ik naïef, maar door deze zaak neem ik wel relevante ervaring mee. Elke organisatie is tegenwoordig bezig met sociale veiligheid en ik kan mijn ervaring inbrengen.’
Of ze hem nog willen hebben? Dat zal de toekomst moeten uitwijzen. ‘Maar dat ik veel heb geleerd van deze zaak, is zeker.’ De mist boven het water is inmiddels zo ver opgetrokken dat de oever aan de overzijde van de Lentse Plas scherper in beeld komt. ‘Ik weet heel goed dat dit verhaal altijd boven zal komen drijven als je mijn naam googelt. Maar ik hoop ook dat mensen gaan begrijpen hoe dit soort processen gaan.’
Ook hoopt Van Krieken dat zijn tijd als rector en arts niet wordt vergeten. ‘Die kant mag er ook zijn. Er is genoeg om trots op te zijn. Op de universiteit en het umc, maar ook hoe ik zevenenhalf jaar rector ben geweest.’
Vox heeft de voormalige medewerkster die de klacht indiende tegen Han van Krieken benaderd om te reageren op dit interview. Dat wilde zij niet.
Mienke de Wilde schreef op 27 oktober 2023 om 12:46
Dit is dus waarom er FUNDAMENTELE nuance nodig is vanaf het begin en niet pas fractioneel nadat alles al hysterisch is ingedeeld in daders en slachtoffers door een stel ontransparante rechtsvindingscowboys. Hoe is die klacht in godsnaam als terecht beoordeeld? Ik mag hopen dat al die heksenjagende opinie-instuurders zich nu de ogen uit hun kop schamen en zich eens gaan afvragen of die andere onderzoeksresultaten en daderframing wel zo terecht waren (en of van die vermeende onveiligheid überhaupt wel sprake is of dat dat misschien ook dystopische Kafka-komedie is). Wetenschappers, word nu eindelijk eens wakker. Niet zomaar de output uit andermans onderzoek geloven waar je de methodes en de input niet van te zien krijgt. Moederbronnen, controleerbaarheid, falsificatie, hoor en wederhoor. Dat is NIET radicaal, maar zoals het hoort. Sterkte aan Van Krieken en van al die publiekelijk zwijgende laffe koffieautomaatfluisterende kaartjesstuurders bij al dit soort zaken mogen ze wat mij betreft ook wel eens tasjes maken. (Fout grapje natuurlijk)
Anoniem schreef op 27 oktober 2023 om 15:22
Een reactie als deze is net zo goed ongenuanceerd en hysterisch als je het mij vraagt. Ik denk dat er genoeg mensen zijn geweest die hebben beseft dat dit verhaal ten onrechte zo opgeblazen is. Maar tegelijkertijd zijn er verhalen naar buiten gekomen die wel aandacht hebben verdiend en die tot serieuze vragen hebben geleid over de sociale veiligheid niet alleen op universiteiten, maar in de maatschappij in het algemeen. Deze reactie lijkt dat helemaal uit te wissen en dat vind ik echt jammer.
Te denken dat níks van de ophef terecht is geweest is simpelweg naïef. Grensoverschrijdend gedrag komt veel meer voor dan we graag onder ogen zouden willen komen en daar je ogen voor sluiten, daar doe je iedereen tekort mee. Hou het gesprek open. (Als we dat niet hadden gedaan was de nuance van dit verhaal trouwens ook niet duidelijk geworden.) Ja, die medewerkster heeft het wel als intimiderend opgevat en daar heeft ze waarschijnlijk onder geleden. Is dat volkomen terecht? Geen idee. Is het reëel: ja. Juist daarom moet je erover blijven praten, anders blijven we met z’n allen langs elkaar heen communiceren en dan weet je al helemaal niet meer wat grenzen zijn.
Student en medewerker schreef op 27 oktober 2023 om 15:38
Wat een bizar ongenuanceerde reactie weer van iemand die om radicale nuance blijft schreeuwen.
De ingezonden kritiek op de twee oud-decanen had niet te maken met de specifieke casus van Van Krieken (die in mijn ogen veel te hard is aangepakt voor wat zich heeft voorgedaan). Het ging de inzenders erover dat een oproep als die van Buydens en Van Mulken meldingen kan ontmoedigen.
Dat ontmoedigende effect staat los van de (ontbrekende) verwijtbaarheid van Van Kriekens opmerkingen.
Mienke De Wilde schreef op 28 oktober 2023 om 10:19
Mijn reactie is alles behalve hysterisch of radicaal. Ik ontken niet dat er ook echt grensoverschrijdend gedrag kan hebben plaatsgevonden en zeg ook niet dat alle onderzoeken niet deugen, maar ik weet in ieder geval één andere casus die ook totaal uit de hand is gelopen en die zelfs met de huidige gedragscode geen probleem zou zijn geweest. Wat ik zeg is eigenlijk: erken de geldigheid van onderzoeksconclusies niet zonder meer als je geen enkel inzicht hebt in de methodes en de input, want er gaat heel veel mis. Zo absurd als bij Van Krieken had zélfs ik het niet kunnen bedenken, maar dit is absoluut niet de enige casus waar Kafka een boek over zou kunnen schrijven.
Het gesprek moet inderdaad open blijven, maar niet pas op dat ene stukje nadat we iedereen al hebben ingedeeld in daders en slachtoffers. De vraag of er überhaupt daders en slachtoffers zijn is elke casus opnieuw juist de belangrijkste. Er wordt zomaar vertrouwd op al die framing, mensen die onterecht als daders zijn neergezet gaan er geestelijk en sociaal totaal aan kapot, belanden in PTSS en dan roepen collegae en studenten van alles over het gesprek open houden, maar wel pas nadat ze er onterecht van uit zijn gegaan (en willen blijven gaan) dat er überhaupt grensoverschrijdend gedrag heeft plaatsgevonden en dat dat vaststaat en niet meer valt te betwijfelen. Niet iedereen is op het randje van zijn emeritaat en kan zich dus uispreken zoals Van Krieken hier toevallig (thank God!) wel kon en zitten dus nog jarenlang “opgesloten” in hun onterechte veroordeling die niemand wenst te bevragen of betwijfelen. Dus ja: natúúrlijk moet je erover blijven praten. Maar niet als je alleen het laatste stukje wil bespreken en zélf alle gesprekken over of het wel terecht is wil tegenhouden omdat dat de angst zou vergroten bij toekomstige potentiële melders. Ja, natuurlijk snap ik dat punt, maar er blijven daardoor mensen zitten in Jagten-situaties en dat kun je toch niet gewoon accepteren als “ach ja, crisiscentrum, suicidepoging, PTSS, hartproblemen bij een onschuldige, maar boeiend, want collateral damage van onze goede intenties”?
Allemaal leuk en aardig over dat moeten blijven praten, maar maak het dan ook niet nodig dat je in je eentje moet schreeuwen als je nuance vraagt over het voorproces en bedenk dat beoordeelden doorgaans niets mogen zeggen en verder niemand daarover zijn mond open doet omdat ze bang zijn door een meute van schuldigheidspremisse-accepteerders die hen als victimblamer neerzet (waardoor 99,9 procent afhaakt) of radicaal als je daarna nog niet opgeeft.
Nee, ik zeg niet dat er nergens iets aan de hand was, maar in in ieder geval één andere grote zaak klopt er ook niets van en daarover houden mensen hun mond vanwege de angst voor shaming door mensen die pas NA de onterechte veroordeling nuance willen en die anderen in groepsopinies uitmaken voor fout. Hou daar toch mee op. Alles verdient nuance en een debat. Te beginnen met of die onderzoeksmethodes en input niet ook openbaar zouden moeten worden, zoals elk fatsoenlijk rechtsvindingsproces, zodat het controleerbaar is en onterechte veroordelingen – met alle onveiligheid van dien – voorkomt. Ja, dat is een iets grotere drempel voor melders, maar onterechte veroordelingen waardoor niemand meer iets met je te maken wil hebben – en waar je nooit uit kan komen als je geen verstoorde arbeidsverhouding wil terwijl je nog 10 jaar moet en ook nergens anders terecht kan met zo’n label op je kop – zijn nog veel erger. Gelukkig dat het bij Van Krieken in de laatste weken voor zijn pensioen naar buiten kwam, maar niet iedereen heeft dat geluk.
Die transparantie van die onderzoeken (en het meteen geloven van conclusies en oordelen door nota bene wetenschappers terwijl ze helemaal geen inzicht hebben gehad in het rechtsvindingsproces) moet echt anders. Openbaarheid van rechtsvindingsprocessen is er met een reden. Pas dan kan je nagaan in hoeverre er eigenlijk echt sprake is van grote onveiligheidsproblemen. In die losse casussen, maar ook collectief. En misschien ligt de grootste collectieve onveiligheid wel in het maar zo onterecht voor intimidator of predator kunnen worden uitgemaakt terwijl er eigenlijk niet zoveel aan de hand is. Kan toch? Ik zie daar eerlijk gezegd wel aanwijzingen voor. In ieder geval is het risico levensgroot met de houding die nu het meest geaccepteerd lijkt te zijn en wordt aangemoedigd. Houd die discussie ook open, onderzoek dat óók en neem die nuance óók mee.
gerrit den Hartog schreef op 2 november 2023 om 11:58
Je hebt helemaal gelijk!!
Catharina schreef op 22 februari 2024 om 02:39
Ik sla stijl achterover van dit alles. Nadat ik de uitzending van Argos van 17 februari jl hoorde, lees ik het (voor mij nieuwe) verhaal hier nog eens na, en wordt er droevig van. In wat een akelig soort wereld zijn we komen te leven! Als vrouw begin ik me te schamen voor mijn soortgenoten die in steeds groter aantal extreem onverdraagzaam en humorloos raken. Intenties zijn blijkbaar niet meer relevant, iemand die zich slachtoffer voelt heeft bij voorbaat gelijk, om een paar onhandige woorden worden mensen publiekelijk kapot gemaakt. Verschrikkelijk.
L.J. Lekkerkerk (Hans) schreef op 27 oktober 2023 om 14:13
Deze quote illustreert voor mij de integriteit van Van Krieken:
“Wat de precieze woorden zijn geweest die aanleiding waren voor de klacht, wil hij niet zeggen. ‘De meldster zei in de Gelderlander dat ze dat niet naar buiten wil hebben, omdat ze zich dan wellicht moet verdedigen. Ik heb geen zin om het haar zwaarder of moeilijker te maken.’ ”
Immers, het spreekwoord zegt ‘De aanval is de beste verdediging’ en daar dan vanaf zien, vind ik bewonderenswaardig.
Wie zich zo laat raken door woorden en dan daar na zoveel tijd alsnog de publiciteit over zoekt … heeft die gezien de consequenties voor de andere partij niet de morele plicht om zich te verdedigen?
We noemen het wel ‘grens’overschrijdend, maar het is eerder een brede grijze zone waarin elk een eigen grens trekt. En het is ook denkbaar dat iemands persoonlijk grens buiten die zone ligt … ‘overgevoelig’ zou je dat kunnen noemen.
Mienke de Wilde schreef op 27 oktober 2023 om 14:38
Je kunt die mevrouw haar (overgevoelige) gevoel natuurlijk niet kwalijk nemen, maar je kan het de universiteit wel kwalijk nemen dat ze daar zo in mee zijn gegaan (en in andere gevallen nog steeds gaan) in plaats van een beetje nuchtere objectiviteit te betrachten en zo nodig het gesprek aan te gaan over een bepaald benodigd gehalte aan weerbaarheid en relativeringsvermogen als je in een arena van waarheidsvinding en opinieclashes wil studeren of werken.
Anoniem schreef op 27 oktober 2023 om 18:16
Ik vind het zeer bijzonder om dit verhaal te lezen. Ik ben blij dat Han nu zijn woord doet.
Als ik zie wat er gezegd zou zijn of in ieder geval ongeveer.. dan verbaas ik me enorm hoe dit zo’n impact heeft kunnen hebben op een persoon. Overgevoellig much? Tijd voor een safespace? Zeer schadelijk vind ik het dat dit soort dingen onverdedigd zo’n grote gevolgen hebben.
Ik begin steeds meer te beseffen dat ik als man moet oppassen om niet eenzijdig gecancelled te worden voor iets dat ik zelf onschuldig acht.
Dat het al was uitgesproken en vervolgens alsnog anoniem naar een krant wordt gestuurd vind ik verbazingwekkend. En dan nog niet eens in gesprek willen gaan omdat je jezelf dan moet verdedigen? Ja dat lijkt me logisch als je dergelijke aantijgingen doet! Ook weer toevallig dat het net in de periode van MeToo valt en het eerst stil is gehouden.
M schreef op 27 oktober 2023 om 19:26
Kunstenares die de poestas niet kent. ♀️
Bets schreef op 27 oktober 2023 om 20:56
Wat ben ik blij met dit weerwoord van de rector. Hulde aan Vox dat jullie ruimte bieden voor deze nuance. Respect voor de rector dat hij vroegtijdig is teruggetreden. Hij verdient echt veel beter.
Adriana schreef op 28 oktober 2023 om 12:32
Wat jammer dat de heer Van Krieken toch nog even kwijt wil dat hij vooral ook zelf slachtoffer is van de nasleep van de situatie. Dat hij, door het bij het grote publiek aan het licht komen van het incident, nu een positie tot interim-voorzitter van de landelijke universiteitenvereniging UNL aan zich voorbij moeten laten gaan. Had de heer Van Krieken destijds de eer aan zichzelf gehouden en was hij na de schriftelijke waarschuwing gewoon zelf opgestapt & had het Radboud de melding destijds gewoon opgenomen in het jaarverslag van 2018, dan was dit alles niet zo groot opgeblazen zoals dat nu is gebeurd.
Wat de exacte bewoording is geweest is niet relevant. De heer Van Krieken heeft twee opmerkingen gemaakt naar deze mevrouw, die ruimte voor interpretatie overliet aan mevrouw. Mevrouw heeft de opmerking daardoor als seksueel intimiderend ervaren en er melding van gemaakt.
L.J. Lekkerkerk (Hans) schreef op 29 oktober 2023 om 08:32
Mij lijkt dat deze redenering de grens absoluut trekt en per geval neerlegt bij de grens van de gekwetste, zelfs als die buiten het grijze grensgebied valt dat ik noemde.
En dat zou dan vervolgens ook betekenen, lijkt mij, dat klachten niet eens meer onderzocht hoeven te worden. Dan krijgen de echte ‘kruidje-roer-me-niets’ (maar ook degenen die langs deze route wraak proberen te nemen) gewoon altijd gelijk. Het is maatschappelijk gezien ongewenst om capabele bestuurders in dit soort gevallen te verliezen
In het kader van het verkennen van het grijze gebied, wat m.i. nodig is om beter te kunnen oordelen over klachten, is juist wel van belang wat er in een context precies is gezegd en wat de relatie tussen zender en ontvanger van de woorden was.
Overigens, Adriana, waarom reageert u zonder achternaam?
Mienke de Wilde schreef op 29 oktober 2023 om 14:56
Feitelijkheden en empirie doen er niet meer toe, gevoel is alles, de beeldvorming van een verkeerd oordeel staat nu eenmaal geschreven, geef ons heden ons dagelijks beeld en laat je gedwee kruisigen want anders ben je alsnog fout.
Het oordeel dat het überhaupt seksuele intimidatie was, was al fout. Waarom zou hij destijds hebben moeten opstappen voor een verkeerd oordeel? Veranderen van kamer en zo’n klacht die gegrond wordt verklaard en dat uit moeten leggen aan je collega’s (met het “waar-rook-is-is-vuur-risico” lijkt me al way too much overkill voor deze situatie.
Gevoelens mag je best voelen, maar als dat allemaal als objectieve waarheid wordt behandeld en je mag je daar niet meer tegen verweren, wordt kwetsbaarheid zelf het meest intimiderend van alles. Ik zou ze uit zelfbescherming liever niet meer teveel betrekken in mijn werk- of studeeromgeving. Dat moeten we ook niet willen.
En wat dan met de ervaring van Van Krieken, die zich in zijn (en andermans nuchtere) interpretatie waarschijnlijk flink genaaid en onrechtvaardig behandeld moet hebben gevoeld om een stomme opmerking? Kan hij ook een klacht indienen die gegrond wordt verklaard omdat hij het inderdaad als intimiderend heeft kunnen ervaren?
En wat doet jouw opmerking eigenlijk met het veiligheidsgevoel van nuchtere mensen als elk random gevoel van overgevoeligen de doorslag geeft in conflictsituaties? Zijn die ervaringen dan ook iets waard, of geldt alleen de ervaring van overgevoeligen die overal kwaad in zien?
Compassie-extremisme is ook zeer onveilig en onderdrukkend. Zeker als er niet naar fundamenten terug gekeerd kan worden en je geacht wordt blind verder te bouwen op valse premisses.
Hier kom je niet meer uit via de branch-method, moet je de root-method wel toepassen en dus terug naar het allereerste begin. Niets mis met de uitleg van Van Krieken.
Adriana schreef op 29 oktober 2023 om 16:57
@L.J. Lekkerkerk, wellicht had ik mijn zin even iets anders moeten formuleren. Wat ik bedoelde te zeggen (wat ik, dacht ik, bijv. wel heb gezegd onder het artikel van de twee decanen) is dat de exacte bewoording voor ons als buitenstaanders niet relevant is. Wat ik ook onder dat artikel had gezegd was dat omdat de heer Van Krieken destijds de functie rector magnificus bekleedde de twee gedane uitspraken (zeer kort op elkaar) daardoor intimiderender zullen (zijn) overgekomen dan wanneer de door een andere man/persoon in gelijke functie als de hare zouden zijn gemaakt.
Tevens zeg ik helemaal niet dat er geen onderzoek hoeft plaats te vinden. Sterker nog, ik juich onafhankelijk onderzoek naar seksueel grensoverschrijdend gedrag juist toe. Maar als een onafhankelijk(e) bureau/commissie dan tot de conclusie komt dat de klacht (omtrent seksueel grensoverschrijdend gedrag) gegrond is en er vervolgens een schriftelijke waarschuwing, disciplinaire maatregel of een berisping op volgt dan vind ik het heel raar dat als onderdeel van deze waarschuwing/maatregel/berisping het slachtoffer een andere functie krijgt (en uiteindelijk zelfs zelf opstapt) voor haar (gevoel van) veiligheid.
@Mienke de Wilde, tenzij je naast het slachtoffer, dan wel de heer Van Krieken, stond op het moment dat de heer Van Krieken de twee betreffende opmerkingen maakte naar het slachtoffer (dan wel in de betreffende onderzoekscommissie zat) kan jij helemaal niet zeggen dat er geen spraken is geweest van seksuele intimidatie.
Er werd een onafhankelijke commissie aangesteld om onderzoek te doen naar de klacht. Deze commissie is tot de conclusie gekomen dat de klacht van het slachtoffer m.b.t. de gemaakte opmerkingen gegrond is/was. Dus in feite zeg jij dat deze commissie zijn werk niet goed heeft gedaan omdat de rector magnificus niet is vrijgesproken van een klacht van seksuele intimidatie?
Ik weet niet waar je naartoe wilt met jouw opmerking over de ervaring van de heer Van Krieken en of hij dan ook niet een klacht kan indienen, maar de heer Van Krieken heeft twee opmerkingen kort op elkaar gemaakt met bewoordingen die een seksueel getinte lading hadden en ook nog een voldoende ruimte tot interpretatie in de seksuele sfeer. De heer Van Krieken heeft zijn billen gebrand en moet nu op de blaren zitten (ongeacht of hij het zo had bedoeld of niet).
En waarom ik nu zeg dat de heer Van Krieken beter de eer aan zichzelf had kunnen houden (en het Radboud het gewoon in het jaarverslag van 2018 had moeten opnemen) is dat het dan wellicht nu niet zo’n groot probleem zou zijn geweest en hij wellicht wel die fel begeerde functie van interim-voorzitter van de landelijke universiteitenvereniging UNL had kunnen bekleden. Maar omdat het Radboud de klacht (van seksueel grensoverschrijdend gedrag/seksuele intimidatie aan het adres van rector magnificus Van Krieken) niet in het jaarverslag van 2018 had opgenomen, maar als voetnoot (zonder naam en toenaam) in het jaarverslag van 2021, doet het Radboud het lijken alsof de beschuldiging van seksuele intimidatie aan het adres van de rector magnificus nooit naar buiten had mogen komen omdat het de rector magnificus betrof.
En wat mijn opmerking doet met het gevoel van veiligheid van de nuchtere mens?
Ik hoop dat de nuchtere mens niet alleen naar zijn eigen gevoel van veiligheid kijkt, maar ook vooral naar het gevoel van veiligheid van diens medemens.
Wat gij niet wil dat u geschied, doe dat ook (vooral) een ander niet.
Mienke de Wilde schreef op 29 oktober 2023 om 20:13
Wat gij niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet: Precies! Ik zou om die opmerkingen gelachen kunnen hebben en zelfs de meest vunzige opmerking zou me niet zoveel doen als iemand twee minuten later weer vertrekt (want woorden doen geen pijn en zijn maar woorden) maar ik word doodsbenauwd van die Kafkaëske lynchpartijen die ineens maarzo om de hoek kunnen komen kijken als je gewoon een beetje mens bent tegen de verkeerde. Die drijven mensen tot échte trauma’s.
Hoe zou jij dat eigenlijk zelf vinden als ik nu een melding zou doen tegen jou omdat ik me onveilig en geintimideerd voel door jouw opvattingen en de implicaties die de inhoud daarvan met zich meebrengt? Dat doe ik natuurlijk niet, maar die angst lijkt me zeer legitiem. Legitiemer dan bang zijn voor een grapje over Tinkebells poesjestas.
Ik kijk juist naar de veiligheid van de medemens. Je kan als onschuldige maar zo in een absurde heksenjacht terecht komen waar je nooit meer uitkomt als je per ongeluk net een opmerking gemaakt hebt tegen iemand die helemaal niets kan hebben, als klachten anoniem kunnen en er geen transparantie is over de methodiek en input in zo’n uitbesteed kwakzalver-rechtsvindingsproces. Lees ook “Kapot. Hoe vilein is de deugindustrie” van Michiel de Vries.
Mag ik misschien een domme vraag stellen? Wanneer is het voor mensen als jij eigenlijk een keer genoeg met mensen kapot, verketterd en ontslagen willen zien om bijna niets terwijl hun weerwoord gecanceld moet worden? Waar is jullie menselijkheid, inlevingsvermogen en empathie eigenlijk zélf gebleven? Tot wanneer vinden jullie al die verkettering en canceling zelf eigenlijk nog humaan?
Adriana schreef op 30 oktober 2023 om 10:36
@Mienke de Wilde, sticks and stones my break my bones, but words will never hurt me? Wat fijn voor jou, maar er zijn genoeg mensen voor wie dat laatst niet geld en dat zijn echt niet allemaal tere zieltjes.
Ik krijg een beetje het gevoel dat jij iemand bent die een godsgruwelijke hekel heeft aan #metoo en alles wat daar uit is voortgekomen.
Daar (#metoo) wil ik dan wel even over kwijt dat ik geen voorstander ben van het op/in (de) (social)media bekent maken (als slachtoffer) een potentieel seksueel misdrijf. Daarvoor hoor je naar justitie te gaan, hoe moeilijk dat soms ook is.
De klacht tegen de heer Van Krieken is helemaal niet anoniem gedaan (dat geeft de heer Van Krieken zelf ook aan in dit artikel, want hij heeft eerst een één op één gesprek gehad met mevrouw). Wat betreft die transparantie m.b.t. de methodiek en input van het kwakzalver-rechtsvindingsproces waar jij het over hebt; ik zat niet in die onderzoekscommissie en jij naar alle waarschijnlijkheid ook niet, dus waarom deze verkettering over de betreffende onderzoekscommissie? Omdat het niet in het voordeel van de heer Van Krieken is uitgevallen? Of omdat jij van mening bent dat mevrouw gewoon een teer zieltje heeft waardoor ze niet zo veel kan hebben en ze niet zo moeilijk moet doen?
Wat betreft je vraag; ik heb de heer Van Krieken niet kapot gemaakt. Ik ben van mening dat ik hem ook niet verketter en ik wil hem ook niet ontslagen zien worden. Ik heb zijn weerwoord ook niet gecanceld. Ik heb alleen gezegd dat ik het jammer vind dat hij zelf in de slachtofferrol kruipt, want feitelijk doet hij daarmee zijn eerder gedane erkenning schuldig te zijn aan de gedane beschuldiging aan zijn adres teniet.
ps:
1) Had het oordeel van die commissie in het voordeel van de heer Van Krieken uitgevallen, had je mij hier helemaal niet over gehoord.
2) Had de heer Van Krieken destijds zelf opgestapt en had het Radboud de melding gewoon in het jaarverslag van 2018 (en niet als een voetnoot zonder naam en toenaam in het jaarverslag van 2021 (vijf jaar later)) opgenomen, wat de normale gang van zaken is omtrent meldingen (volgens het Radboud), dan had je mij hier ook niet over gehoord.
Etske schreef op 30 oktober 2023 om 15:31
@Adriana: het punt is niet zo simpel als jij het stelt. Het gaat niet over schuldig vs. onschuldig. Het gaat om opmerkingen die als sexueel intimiderend KUNNEN worden ervaren (de woorden van de commissie, voor zover bekend), maar die evengoed onschuldig bedoeld kunnen zijn. Mevrouw heeft ze als intimiderend ervaren, van Krieken heeft ze niet zo bedoeld. De commissie heeft erkend dat ze als intimiderend KONDEN worden ervaren. Dat was toch de aard van de klacht? Mevrouw heeft dat opgevat als ‘schuldig’! De commissie laat met haar bewoordingen open dat de opmerkingen onschuldig bedoeld waren. Daarom kreeg van Krieken van de commissie een waarschuwing, omdat zijn gedrag niet als verwijtbaar was opgevat. Als de commissie opzet vermoed had, had hij een berisping gekregen, wat juridisch veel ernstiger is en ongetwijfeld ernstiger gevolgen had gehad. Mevrouw heeft er na een aantal jaren alsnog voor gezorgd dat van Krieken publiek schuldig verklaard werd. Dat staat niet in proportie tot wat er gebeurd is.
Adriana schreef op 30 oktober 2023 om 18:18
@Etske, dat was in der daad de aard van de klacht. Dat mevrouw die twee opmerkingen, gemaakt door (destijds) rector magnificus Van Krieken, als seksueel intimiderend heeft ervaren en dat ze dus een klacht tegen Van Krieken m.b.t. seksuele intimidatie heeft ingediend.
Er staat nergens staat er in het artikel van de Geldelander dat mevrouw de publiciteit heeft opgezocht om het verhaal naar buiten te brengen. Alleen in de laatst alinea van het (vergelijkbare) artikel dat op deze website staat, staat de mevrouw toestemming heeft gekregen van de Raad van Toezicht om het verhaal naar buiten te brengen. Maar als je de andere artikelen m.b.t. deze casus hier op deze site leest, dan lees je vooral dat mevrouw niet wil ‘reageren’.
Etske schreef op 31 oktober 2023 om 08:45
Mevrouw wil kennelijk graag reageren, mits anoniem.
Wilma Philipse schreef op 29 oktober 2023 om 14:13
Altijd fijn om beide kanten van een verhaal te horen. Dank voor dit interview.
Herma schreef op 29 oktober 2023 om 22:30
Als het Stichtingsbestuur eerder besloten had tot een publieke waarschuwing en dit derhalve ook gewoon gepubliceerd had in het jaarverslag was er waarschijnlijk minder reuring van gekomen dan nu het geval is.
Mienke de Wilde schreef op 31 oktober 2023 om 07:14
Ach, hou toch op. Een klacht indienen en iemand publiekelijk shamen voor een opmerking die toevallig meerdere kanten op kan is ook al over de top. Wat is dat toch met medemensen van mijn geslacht dat ze overal bloed willen zien? Wij kunnen iemand toch nog wel zelf even vragen wat hij bedoelt of is dat ook al eng? Dan gaat er echt iets mis in ONZE hoofden hoor. Hebben die Dolle Mina’s nu hiervoor gevochten? Voor een stelletje kattige, venijnige slachtoffertjes die niet eens meer met een man durven te spreken omdat ze in alles seks en seksuele intentie zien? Misschien beginnen wij dan wel de viespeuken te worden. Het waren twee opmerkingen en zonder vastgestelde opzet ook nog. Hoezo moest daar überhaupt zoveel onderwijsgeld naartoe om dat uit te zoeken en dan ook nog openbaar aan de schandpaal? Gaan we daar lekker op? (Ojee, wat zeg ik nu? Guilty!)
Student en medewerker schreef op 31 oktober 2023 om 12:45
“Hebben die Dolle Mina’s nu hiervoor gevochten? Voor een stelletje kattige, venijnige slachtoffertjes die niet eens meer met een man durven te spreken omdat ze in alles seks en seksuele intentie zien?”
Goed dat je pleit voor nuance. Ik pleit graag voor zelfreflectie.
Mienke de Wilde schreef op 1 november 2023 om 10:14
Op een gegeven moment wordt het na zoveel lynchpartijen van relatief onschuldige mensen (door juist de mensen die zeggen “nuance” te willen) een keer moeilijk om niet radicaler te worden in je gedachten en bewoordingen als het maar blijft gebeuren. Maar je hebt gelijk; dit van mij was inderdaad ook niet handig. Toch vrees ik dat dat wel is wat ik met zoveel meer mensen ben gaan denken over een aantal van deze gaslightend uitwerkende woke-trials. Maar je hebt gelijk: ik had er ook inderdaad beter mijn mond over kunnen houden en de (deftig verpakte) radicale geluiden over kunnen laten aan de “genuanceerde” inquisitie.
Auke van Breemen schreef op 31 oktober 2023 om 14:07
Gek dat iedereen denkt dat de betreffende vrouw zich niet veilig voelde door de opmerkingen alleen. Niemand lijkt erbij stil te staan dat de gevoelens van onveiligheid kunnen zijn ontstaan in het proces dat ligt tussen de opmerkingen en het vertrek van de universiteit.
Loek Hermans steunde Van Krieken, mw. Vroonhoven wilde openheid betrachten, zoals te verwachten valt als je haar zaterdag column kent. Ze is inmiddels vertrokken.
Van krieken krijgt bijval van decanen, klaagster staat alleen. Van krieken krijgt bovendien van een zogeheten onafhankelijk blad de gelegenheid bij zijn afscheid alvast maar een publieke sollicitatie de deur uit te doen. Ik kan me voorstellen dat klaagster past als ze gevraagd word om een wederwoord.
En je zult dan ook nog een collega hebben zoals Mienke de Wilde.
Mienke de Wilde schreef op 1 november 2023 om 07:51
Ik ben geen collega en ik ben ook erg kritisch op Van Krieken geweest in een andere zaak. Maar ik kan me voorstellen dat mensen je inderdaad uit de weg proberen te gaan als jij iemand vanwege iets onschuldigs een daderhokje in intimideert. Want ja: dat is net zo goed intimidatie (die misschien net zo min zo bedoeld is als de “intimidatie” van de tegenpartij).
Als mensen nu gewoon een beetje nuchter zijn en alleen voor écht intimiderende dingen klachten indienen of naar leidinggevenden stappen en verder zelf een beetje menselijk zijn en met elkaar praten ipv met anderen, krijgen we deze problemen niet in the first place.
Alsof jij of ik niet raar staan te kijken en onze verwachtingen bijstellen over iemand als iemand ons om wat onschuldige dingen gelijk als fout neerzet bij collega’s. Dan kun je toch ook niet verwachten dat iemand daarna weer net zo gezellig gaat doen als eerst? Dat van iemand verwachten is net zo goed victimblaming. We moeten allemaal dit soort kleine dingen gewoon weer met elkaar zien uit te praten, zonder dat we er gelijk een circus van maken.
Dat het zielig is voor die mevrouw dat ze dit over zich heen krijgt: ja. Moet je nagaan hoe die mannen zich moeten voelen bij wie dit gebeurt. Maar haar naam staat niet voor eeuwig overal op internet, dus zij kan best een nieuwe start maken. Als we gewoon allemaal een beetje menselijkheid zouden zien in elkaar ipv in iedereen kwade intenties te zien en dat overal en nergens te melden, had dit niet gehoeven.
De consequentie van “lived experiences” en ervaringen erkend willen zien als waarheid is dat de andere kant net zulke ware tegenovergestelde “lived experiences” en ervaringen kan hebben en dat die dus ook de ruimte mogen (en zouden moeten) krijgen. You can’t have it both ways.
Daarom ben ik ook meer voor die ervaringen als waarheid de deur uitgooien en weer terug naar de feiten. Dan geef je mensen ook geen valse verwachtingen over steun in de publieke opinie als je de publieke opinie zelf opzoekt en de andere kant van het verhaal (terecht) ook naar buiten komt.
Auke van Breemen schreef op 1 november 2023 om 11:44
@Mienke, Wat ik niet begrijp is dat je je wel ergert aan de ervaringen van de vrouw die klaagt, maar niet aan de ervaringen van Van Krieken, zoals: “Op een gegeven moment dacht ik: hier is een soort karaktermoord aan de gang.”
Dit terwijl het een feit is dat Van Krieken de klacht erkend heeft ten overstaan van de commissie. Ik kan me met geen mogelijkheid voorstellen dat het beeld dat Van Krieken van de gebeurtenissen geeft daarvoor de reden is. Opvallend aan dit soort verslagen is dat paraverbale communicatie ontbreekt.
Terwijl overigens de ophef rond zijn gedrag niet ontstaan is door de initiële klacht, maar door het bewijsbare feit dat zaken onder de mat zijn geveegd.
Dat laatste verwijt ook ik Van Krieken en deze kwestie is een goede aanleiding. Zeker nu het er alle schijn van heeft dat mw Vroonhoven, een voorstandster van transparantie, mede door deze zaak de wijk heeft genomen. Niet lang nadat ik mijn beroep op haar deed was ze verdwenen. Dat biedt weinig hoop op een veiliger klimaat. Maar voor ik daarop hier, of op de Piratenpartij website, dieper inga zal ik de redacties voorzien van relevante delen van mijn archief. Mijn voordeel is in elk geval dat ik weigerde een overeenkomst te tekenen, zodat ik vrij ben in mijn handelen en de feiten kan laten spreken.
Mienke de Wilde schreef op 1 november 2023 om 14:57
Maar wat is er dan precies onder de mat geveegd? Moeten we dan niet terug naar de vraag of de trein überhaupt had moeten beginnen te rijden (de verkeerde invulling van een opmerking en daarvoor aan allerlei alarmbellen trekken)? Die onderzoekscommissie heeft blijkbaar beide partijen niet tegen de haren in willen strijken en heeft met een halfbakken conclusie over “het kunnen ervaren” die mevrouw tevreden willen stellen, waarbij vervolgens Van Krieken ook nog netjes en beleefd was en de ervaringen van die vrouw niet wilde ontkennen. Dat de omschrijving eigenlijk had moeten zijn “geen opzet tot intimidatie”, boeit vervolgens geen hond. Wat is er dus eigenlijk onder de tafel geveegd? Die openbaarheid zou toch alsnog niet proportioneel zijn geweest? Zeker niet als je weet dat er dus zo’n hele groep lynchers klaarstaat. Iedereen wil graag een wagonnetje afkoppelen of aankoppelen, de wissel omzetten of versnellen of vertragen, maar moeten we niet terug naar de vraag of het wel fair is dat die trein überhaupt begon te rijden en hoe elk spoor naar onrecht had geleid?
Auke van Breemen schreef op 2 november 2023 om 08:51
Ik begrijp dat je bijzondere kennis hebt van het hele proces. Je hebt het wellicht van zeer nabij gevolgd of beschikt over bijzondere vermogens en hebt gezien dat mevrouw een zeur is en Van Krieken een inlevend persoon, die ik citeer je “netjes en beleefd was”. Zo verklaar je immers de instemming van Van Krieken.
Ik zie in je reactie vooral goed lesmateriaal over het voor- en nadeel van de twijfel hebben.
Medewerker schreef op 2 november 2023 om 11:22
“Wat de precieze woorden zijn geweest die aanleiding waren voor de klacht, wil hij niet zeggen. ‘De meldster zei in de Gelderlander dat ze dat niet naar buiten wil hebben, omdat ze zich dan wellicht moet verdedigen. Ik heb geen zin om het haar zwaarder of moeilijker te maken.’”
Om dan daarna precies uit te gaan leggen wat er gebeurde. En het ook nog even met met tientallen collega’s te delen, ‘in vertrouwen’. Ja ja. Kerel, wat heb je een enorm bord voor je kop, en wat ben je een slecht voorbeeld voor deze universitaire gemeenschap.
En voor de mensen die vinden dat het slachtoffer niet zo moeilijk moet doen over de gemaakte opmerkingen: het zijn geen op papier geschreven zinnetjes geweest; ze zijn geuit en we weten niet op welke manier. Dat geeft gevoel en lading aan het gezegde, en dat kan heel ongepast overkomen. Wat was de toon? Neutraal, indringend, grappig? En zijn lichaamstaal? Neutraal, indringend, misschien een sluiks glimlachje erbij? Of misschien maakte hij wel een Rubiales-beweging, ‘in the spur of the moment’? Niemand die dat weet anders dan de betrokkenen. Aan Van Krieken hoeven we dat in ieder geval niet vragen, want hij zal het uiteraard niet zo bedoeld hebben.