Voor rolstoelbasketbalster en student Julia van der Sprong kwam afgelopen weekend een droom uit. Met het Nederlandse team behaalde de 21-jarige student een gouden medaille op de Paralympische Spelen in Tokyo.

‘Ik was zó blij na het laatste fluitsignaal’, blikt Julia van der Sprong terug op het afgelopen weekend. Met een grote lach op haar gezicht vertelt ze over het moment dat ze China met 50 – 31 versloeg en de gouden plak voor de Nederlandse rolstoelbasketbalsters binnen was. ‘We vlogen elkaar gelijk in de armen. Iedereen was aan het juichen en met elkaar aan het knuffelen. Zeker bij de speelsters die al lange tijd bij het team zitten, was de ontlading groot. Er is jaren naar dit doel toegewerkt. Dat we dat dan behalen is echt fantastisch.’

Het waren drukke weken voor de 21-jarige student bestuurskunde aan de Radboud Universiteit. Een kleine drie weken zat ze in de Japanse hoofdstad voor de Paralympische Spelen en kort na de gewonnen wedstrijd vloog ze alweer terug naar Nederland. Tot rust komen, daar was niet eens tijd voor. ‘Zaterdag na de wedstrijd hebben we nog een klein feestje gehouden met de speelsters en de staf. Maar niet uitgebreid, want de dag erop stond in het teken van de terugreis. Maandag kwamen we al aan in Nederland.’

Feestjes en huldigingen

Wat volgde was een reeks van feestjes en huldigingen. Na het onthaal op Schiphol volgde een feestelijke bijeenkomst met de selectie en familie, vertelt de basketbalster. ‘Daarna ben ik meteen met mijn ouders mee naar huis gegaan, ik was kapot. En de dag erop moest ik alweer om 10 uur in Scheveningen zijn, voor een huldiging met premier Mark Rutte en Koning Willem-Alexander. Maar hoe ik in de straat van mijn ouders ben onthaald, heeft het meeste indruk op mij gemaakt. De halve buurt was uitgelopen voor mij. Dat had ik echt niet verwacht.’

‘Het onthaal in de straat van mijn ouders heeft de meeste indruk op mij gemaakt’

Inmiddels is het besef ingedaald bij Van der Sprong. ‘Het is echt zo vet dat dit zo gelukt is. Een gouden medaille op de Spelen. Dat is echt een onbeschrijfelijk gevoel.’

De medaille geldt voor de ploeg als kers op de taart. Hoewel Oranje, dat voorgaande jaren ook het EK en WK rolstoelbasketbal wist te winnen, tot een van de favorieten behoorde, was de plak vooraf geen zekerheid. Zeker niet in een finale tegen China, dat in de poulefase met 45 – 38 nog te sterk was.

Vertrouwen

Van der Sprong neemt geen blad voor de mond: ‘Die poulewedstrijd was een slechte pot. Er gingen zo veel simpele dingen verkeerd die niet verkeerd zouden mogen gaan. Toen we hoorden dat de finale tegen China was, zeiden we gelijk tegen elkaar: “Dat gaan we anders doen, we gaan niet twee keer verliezen.” We zijn ook tijdens het toernooi gegroeid als team. Wat meehielp was de wedstrijd tegen Algerije, waar we met 109 – 18 overheen walsten. Normaal gesproken begin ik als bankspeler en speel ik niet veel, maar tegen Algerije heb ik wel lekker minuten kunnen maken, dat zorgt voor vertrouwen.’

‘Voor de finale was ik echt zenuwachtig’

‘Maar toch was ik voor de finale echt zenuwachtig. In het algemeen was ik dat ook meer dan voor het EK of WK. Dit voelt toch anders. De wedstrijd ging lang gelijk op, maar dankzij een sterk vierde kwart wisten we afstand te nemen. Toen kwam ook steeds meer het besef dat het echt ging lukken. In het slotstuk heb ik zelf nog minuten kunnen maken, dat was een hele vette ervaring.’

Colleges

‘Ik ben ook echt positief verrast over de aandacht voor de sport. De finale werd door zo’n 600.000 mensen bekeken in Nederland, ongekend veel. Van alle kanten kreeg ik berichtjes van mensen die me hadden zien spelen. Zelfs mensen van wie ik het niet verwacht had.’

Nu het Paralympische avontuur er goed en wel opzit, is er eindelijk tijd voor ontspanning: Van der Sprong zit inmiddels alweer in Italië, voor vakantie. ‘Maar wel in een appartement met goede Wifi, want mijn colleges zijn weer gewoon begonnen. Die wil ik niet missen.’ Dat ze daarom geen échte vakantie heeft deze zomer, deert haar niet. ‘Dat was die gouden plak meer dan waard’, besluit ze met een lach.