Bij het politieoptreden op het universiteitsterrein van 7 mei wordt een student in het linkerbeen gebeten door een politiehond. Sinds september is de student terug op de campus. Met dubbele gevoelens. ‘Ik heb geluk gehad dat ik mijn been niet ben kwijtgeraakt.’

7 mei 2025, iets na het middaguur, een student loopt over de Heyendaalseweg na een demonstratie en voelt plots een pijnscheut in het linkerbeen. Het duurt een paar tellen voordat doordringt dat een politiehond de pijn veroorzaakt. ‘Ik heb de politieman gesmeekt om die hond weg te halen’, vertelt de student zeven maanden en vijf operaties later. ‘Hoelang het duurde voor die hond daadwerkelijk zijn tanden uit mijn been haalde, weet ik niet.’ Minstens vijftien seconden, zo is te zien op beelden die na het politieoptreden verschenen op sociale media.

Het slachtoffer van de hondenbeet is een student aan de Radboud Universiteit, die even daarvoor aanwezig is bij een protestactie tegen de banden die de onderwijsinstelling met Israël heeft. De student heeft tot nog toe nog niet in het openbaar gesproken over de ingrijpende gebeurtenis, die op de campus en daarbuiten tot grote beroering heeft geleid en waarover veel vragen nog onbeantwoord zijn. Op diens verzoek geven we geen details prijs over de identiteit van de student en gebruiken we in dit interview de voornaamwoorden ‘diens’ en ‘hen’.

‘Het voelt onveilig om erover te praten’, vertelt de student. ‘Ik ben onderdeel van de pro-Palestinabeweging, en die wordt onderdrukt. Bij vreemden weet ik niet wat hun standpunt is over dit onderwerp. Dus praat ik er liever niet over.’

‘Het duurde een paar seconden voordat ik doorhad dat ik van achteren was gebeten door een politiehond’

Aan een picknicktafel achter het Huygensgebouw blikt de student terug op de afgelopen periode. Nadat er vooral veel door anderen over de dag is gesproken, is de student blij nu eens diens kant van het verhaal te vertellen.

‘Ik wil benadrukken hoe erg de pro-Palestina beweging politiek wordt onderdrukt, als de politie zelfs al honden op je loslaat. Het gaat in de media en op de universiteit veel over mij als slachtoffer, maar daarbij gaat het er niet genoeg over dat de politie zoveel geweld gebruikt. En hoe wij mede daardoor niet voor onze politieke idealen kunnen uitkomen zonder risico’s. Wat gaat er bij een volgende demonstratie gebeuren? In september zijn er bij een demonstratie wederom politiehonden ingezet. Loopt het een volgende keer slechter af?’

Demonstratie

De hondenbeet op 7 mei maakt deel uit van de arrestatie van uiteindelijk drie demonstranten op de campus. De actie begint die dag met een demonstratiemars van het Nijmegen Student Encampment van het Erasmusplein naar het Berchmanianum. Activisten willen het college van bestuur voor de zoveelste keer oproepen álle banden met Israël te verbreken.

De student is te laat voor de mars, dus sluit niet aan. Collegevoorzitter Alexandra van Huffelen komt bij de ingang van het bestuursgebouw polshoogte nemen, maar breekt een gesprek met de groep voortijdig af als de demonstranten hun gezichten bedekken. Als zij naar binnen loopt, wordt ze gevolgd door enkele actievoerders.

Van buiten is te zien hoe er binnen geduw en getrek is tussen beveiligers en demonstranten. De twee partijen beschuldigen elkaar van geweld. Een onderzoek in opdracht van de ombudsfunctionaris moet binnenkort duidelijk maken wat er precies is voorgevallen (zie kader).

Uiteindelijk gaan de actievoerders over tot een sit in in de hal van het pand. Op dat moment sluit het latere slachtoffer aan. Niet veel later arriveert de politie, die meedeelt dat iedereen binnen 10 minuten het gebouw moet verlaten omdat anders aanhoudingen volgen. De groep geeft gehoor aan die oproep en vertrekt richting het Erasmusplein. Daar wordt de demonstratie beëindigd.

Vanuit de universiteit is er dan al tegen de politie gezegd dat de demonstranten in het Berchmanianum geweld hebben gebruikt. Een aanwezige redacteur van Vox ziet hoe een persoon wordt aangewezen door medewerkers. Dat lijkt de reden te zijn dat agenten om de demonstranten heen blijven cirkelen. Ze gaan over tot arrestatie als de groep na de demonstratie uit elkaar gaat en de aangewezen persoon met een aantal anderen op de Heyendaalseweg loopt.

‘We besloten met een groep terug te lopen naar het centrum’, vertelt het latere slachtoffer. ‘Dit doen we altijd na een demonstratie, omdat het eerder is voorgekomen dat de politie actievoerders na afloop nog oppakt. We blijven daarom het liefst bij elkaar, dan voelen we ons veiliger. Met een groep van vier of vijf mensen liepen we gearmd over de Heyendaalseweg. We werden gevolgd door de agenten. Een van ons vroeg nog waarom ze ons volgden, maar ze gaven geen antwoord.’

‘Overal bloed’

Ter hoogte van de rotonde bij de Erasmuslaan wordt het groepje ingesloten door agenten die voor hen opduiken. En dan loopt het plots helemaal uit de hand. ‘Er werd veel geroepen, maar ik begreep door de hecktiek niet wat’, zegt de student. ‘Met geweld dook de groep agenten op ons. Vervolgens voelde ik een ontzettende pijnscheut in mijn linker-onderbeen.’

‘Ik snapte eerst niet wat er aan de hand was, maar viel meteen op de grond. Het duurde een paar seconden voordat ik doorhad dat ik van achteren was gebeten door een politiehond. Met zijn tanden nog in mijn been werd ik door de hond over de grond meegesleurd.’

De student zegt zich er weinig van te herinneren. Als de hond eenmaal los heeft gelaten krijgt hen handboeien om en wordt hen de politiewagen in gehesen, lopen lukt niet. Op de rotonde zag hen een gescheurde broek en wat bloed, maar pas in de auto wordt duidelijk dat de wond veel heftiger is. ‘Ik zag overal bloed en stukken vel. Ik raakte in paniek en riep dat ik medische hulp nodig had. Het is misschien wat heftig om te vertellen, maar ik zag de stukken vetweefsel uit mijn been op de vloer van de politiewagen druipen.’

De agenten reageren aanvankelijk niet. De auto rijdt het ziekenhuis voorbij. De student blijft herhalen dat hen medische hulp nodig heeft. Als een van de agenten met een zaklamp op diens been schijnt draait de auto meteen om richting het Radboudumc.

‘De uren in het ziekenhuis zijn een beetje een waas voor mij. Ik heb daar 2 à 3 uur op een bed gelegen in paniek, in afwachting van mijn operatie. Ik was bang dat ik mijn been zou verliezen, ik kon het namelijk niet bewegen. Omdat ik was aangehouden was er ook een agent op de gang aanwezig. Na enkele uren komt de mededeling dat het arrest is komen te vervallen.’ De student weet niet wat de aanvankelijke reden voor de arrestatie was – en ook niet waarom deze werd ingetrokken, vertelt hen.

‘Ik heb geluk gehad dat er geen zenuwen of botten zijn beschadigd. Er zijn wel spieren doorgebeten, die moesten teruggroeien’

Tijdens de operatie in het ziekenhuis wordt er een drain in het been van de student geplaatst, om te voorkomen dat het gaat ontsteken. De student moet twee weken in het ziekenhuis blijven. Aan de tafel achter het FNWI-gebouw is hen geëmotioneerd. Erover praten is niet altijd even makkelijk, excuseert hen zich.

‘Mijn been is voorgoed misvormd. Er zaten drie diepe bijtwonden in en ik ben vijf keer geopereerd, vier keer onder volledige narcose. De wond was te groot om te hechten. Daarom hebben ze een stuk huid van mijn dijbeen gepakt om op mijn been te zetten, dus daar heb ik ook littekens.’

‘Het herstel heeft zo’n vijf maanden geduurd. Mijn laatste afspraak bij de fysiotherapeut is inmiddels ook al geweest. Ik heb geluk gehad dat er geen zenuwen of botten zijn beschadigd. Er zijn wel spieren doorgebeten, die moesten teruggroeien. Dit had veel slechter kunnen aflopen: ik had mijn been kwijt kunnen raken.’

‘Niets meer gehoord’

Veel medewerkers en studenten waren als omstanders getuige van de arrestaties of zagen daarna de beelden. Een foto van de diepe vleeswond ging in de dagen na het politieoptreden rond op social media en op flyers die op de campus werden verspreid.

Een grote groep medewerkers en studentenvakbond AKKU eisten op 19 mei het ontslag van het college van bestuur (CvB), omdat er geen excuses werden gemaakt. Het college zei wel het gebeurde te betreuren. De medezeggenschap hekelde later het gebrek aan zelfreflectie van het universiteitsbestuur. De ombudsfunctionaris schakelde Bureau Berenschot in om onderzoek te doen naar de aanloop van het optreden (zie kader). De Rijksrecherche startte een onderzoek naar de vraag of de inzet van de politiehond legitiem was.

Fysiek mag het dan de goede kant op gaan, mentaal is de student nog niet de oude en krijgt psychische hulp. ‘Sinds september ben ik terug op de campus om colleges te volgen. Maar het voelt heel onprettig om langs de rotonde te komen. Ik snap nog steeds niet hoe dit kon gebeuren en waarom zoveel geweld nodig was. Waarom was die politie er, waarom was die hond er?’

‘Er is een genocide gaande in Gaza en het enige juiste wat je kunt doen is daartegen protesteren’

De student heeft diens verhaal eerder gedaan, bij vrienden, bij de ombudsfunctionaris – en ook bij de Rijksrecherche. ‘Ik heb veel steun ervaren van medestudenten en medewerkers. Vanuit het college van bestuur heb ik in het ziekenhuis nog wel een kaartje gekregen waarin ze hun medeleven hebben geuit. Maar een excuses of aanbod voor hulp kon er niet vanaf. Ze hebben me uitgenodigd voor een gesprek, maar daar ben ik vooralsnog niet op ingegaan. Het voelt geregisseerd vanuit hun kant en zo’n gesprek levert bij mij een angstig gevoel op.’

Hoe het met het onderzoek van de Rijksrecherche staat weet de student niet. Na het interview heeft de student niets meer gehoord. De politie verwijst naar de recherche voor vragen over de gebeurtenissen die dag. Het arrondissementsparket Oost-Nederland laat op vragen van Vox weten geen uitspraak te doen over de afronding van dat onderzoek en publiceert de uitkomst wanneer het onderzoek voltooid is.

Terugblikkend op de gebeurtenissen van 7 mei zegt de student geen spijt te hebben van diens aanwezigheid bij de protestactie. ‘Ik sta achter mijn idealen en ik vind dat ik daarvoor mag demonstreren. Er is een genocide gaande in Gaza en het enige juiste wat je kunt doen is daartegen protesteren. Het geweld waarmee wij geconfronteerd worden bij demonstraties is niets in vergelijking met het geweld waar mensen in Gaza dagelijks mee te maken hebben. Als er weer een demonstratie is, ben ik van plan mijn stem te laten horen. Ik ga me niet op mijn gemak voelen, maar ik ga er wél zijn.’